De natuur leert ons veel over veranderen, aanpassen en evolutie.

Als omstandigheden veranderen, bijvoorbeeld het wordt ineens heel warm of juist koud, dan passen dieren en planten meteen hun gedrag aan de omstandigheden aan. Doel is te overleven.

Nu met warm weer bijvoorbeeld doen onze katten, instinctief-gestuurd, niet veel. Liggen op schaduwrijke plekken. Eten weinig, doen eigenlijk helemaal niets. Zonder plan, maken er ook geen. Ze aanvaarden de veranderde omstandigheden volledig door aangepast gedrag aan te nemen.

Wij mensen, ratio-gestuurden, proberen als omstandigheden veranderen, bijvoorbeeld het klimaat, het klimaat te veranderen. We maken plannen, veranderen ons gedrag in omgeving-veranderend gedrag. Onze ambitie is de richting die ons klimaat opgaat te wijzigen. Passen niet ons gedrag aan de gewijzigde omstandigheden aan. Doel is verbeteren.

Enige poging die wij nemen om ons zelf te veranderen, transformeren en om ons toch aan te passen is onderliggend nog steeds grotendeels gericht op het proberen te beïnvloeden van de omstandigheden.

Dit lijkt een simpel verschil tussen instinct-gestuurde organismen en denkenden, ratio-gestuurde organismen. Toch heeft ratio-gestuurd gedrag verstrekkende gevolgen.

Omdat we ons gedrag niet direct aanpassen aan de gewijzigde omstandigheden, ervaren we ook niet direct resultaat. Daardoor raken we gefrustreerd wat ons ratio voedt zich verder te richten op verbeteringsplannen. Nog betere plannen maken die de omstandigheden veranderen.

Ons leef-, werk- en leersysteem zit als gevolg hiervan vol met plannen. Verbeterplannen, stappenplannen en initiatieven de omgeving zoveel mogelijk te sturen en te verbeteren.

Terugkomend op de katten en hoe wij mensen handelen. Is ons handelen effectief? Wat als we net als dieren doen en aanvaarden dat omstandigheden niet-beïnvloedbaar zijn? Wat als we ons richten op aanvaarden?

Aanvaarding dat het klimaat wijzigt, de natuur niet beïnvloedbaar is en dat situaties inclusief wijzelf veranderen, betekent dat we kunnen laten.

Latend komen we in een verwondering-staat. Verwonderen betekent oordeel-loos aanschouwen wat zich aandient.

Verwonderend, als we niet oordelen over een situatie, over anderen of meteen gaan denken welke actie we kunnen gaan oppakken iets op te lossen, brengt ons in staat te verbinden.

Verbindend zijn we verbonden met ons zelf en daardoor met andere mensen die ook zich zelf laten zien. Door niet te oordelen is dit namelijk veilig en gewenst. Ook zijn we met (omgevings-)situaties verbonden zoals het klimaat, politiek, de natuur en zich aandienende andere situaties. Deze verbondenheid brengt een Samen Beter Welzijn en hierdoor vormen we collectief gerichte en door-alle-betrokkenen-gedragen ideeën, wat goed is voor alles en iedereen in zich aandienende situaties.

Samen Beter Welzijn is een samen zijn waarin alles en iedereen op een flexibele, holistische en organische manier samen is, dat alles en iedereen ruimte heeft en voelt om het beste van zichzelf te geven. En elke zich aandienende omgevingsverandering slechts een tijdelijke beweging is van het collectief waarin we ons in dit welzijn bevinden.