Gepubliceerd opPosted on 8 augustus 2019
Fer de Jong Jongert

Vroeg of laten krijgen we hem allemaal: De keiharde les dat we moeten laten om te kunnen gaan. Of we dat nu willen of niet.

We werken, leren en leven in een wereld waarin we denken dat alles maakbaar is. Zolang er maar een “plan” of “proces” voor is. Niet-iets-doen en stilzitten veroordelen we als “lui”. Is “niet-productief”. Dan “dragen we zeker niet bij”.

“Lekker bezig zijn” is goed. “In actie komen”. Vooral niet “Bij de pakken neer gaan zitten”. En verder komen. Ambities hebben. Iets “willen worden” of “willen zijn”. Of ik tevreden ben? Welnee, ik wil wel meer! Beter presteren en de beste worden.

In de natuur, is er geen enkel plan. Geen enkel organisme is bezig met vooruitdenken, activiteiten te bedenken. Toch vindt alles zijn weg. Al miljoenen jaren. Deze flow van zijn en laten is duurzaam. Bestaat miljoenen jaren langer dan dat de mensheid er is.

Wat levert actiegerichtheid ons? Is deze bezigheidsdrift echt noodzakelijk om doelen te bereiken? Waarom zijn we zo actiegericht?

Als we eerlijk kijken naar ons leven, welke acties hebben ons geholpen om de meest impactvolle momenten van ons leven voor elkaar te krijgen.

De liefde is mij, zoals velen, letterlijk overkomen. Op een totaal niet verwacht moment, waar ik zeker niet bezig was de liefde te vinden, was mijn liefde daar ineens.

De geboorte van mijn dochter was voorbereid. Zij diende zich toch plotseling aan, op dat moment niet strak geregeld, geen actieplan, niet van minuut-tot-minuut gepland.

Herkenbaar?

Zijn alle momenten en verbindingen, die zich spontaan, zonder plan aandienen dan toevalligheden? Of is juist het niet hebben van een plan of proces de bedoeling?

Waarom willen we eigenlijk plannen, vooruitdenken, in “actie komen”. Wat gebeurt er als we loslaten? Niet in actie komen. Aansluiten op de flow, in het moment en staan, aanwezig en open staan voor dat wat ontstaat.

Ik zie heel veel mensen al verontrustend kijken als er geen plan is wat we vandaag gaan doen. Laat staan alleen op vakantie gaan met een rugzak zonder vastgelegde bestemming.

Kinderen houden we tegenwoordig zo bezig, dat zij niet weten wat ze moeten doen als ze een moment niets te doen hebben, alleen zijn en zichzelf moeten vermaken.

Wellicht is plannen en actie gericht zijn, niet-loslaten, onze ware angst omzeilen. Het eerste dat gebeurt als we loslaten is verstilling. Er gebeurt even helemaal niets. Horen we ons hart kloppen. Voelen we hoe het écht met ons gaat. Voel ik me blij? Ben ik eigenlijk wel gelukkig? Ben ik misschien bang? Waar ben ik dan zo bang voor?

“Lekker bezig zijn”, houdt ons “lekker” weg van ons gevoel. We kunnen het altijd hebben over wat we nog “moeten doen”, “gaan regelen” en “willen ontdekken”.

Gevoel is het enige dat nodig is aan te kunnen sluiten op de flow van de natuur. Voelt dit goed? Dan vooral laten. Voelt dit niet goed? Laat het dan los. Twee opties, meer dan dat is het niet.

Weer kijkend naar de natuur, daar klopt alles. Daar zijn geen teleurstellingen, is er geen boosheid, verdeeldheid. De natuur is. In harmonie, vertrouwen, gelijkheid en verbondenheid.

En dan dat moment. Vroeg of laat, voor ons allemaal. Hopelijk op een mooie leeftijd. We liggen in een bed. Terugkijkend op ons leven. We voelen dat ons einde nadert. Het lijf is op, de energie beperkt. De reis voldaan.

Uiteindelijk zullen we, om over te kunnen gaan naar het volgende, of je nu gelooft in het paradijs, de aarde of de dood, ons zelf moeten loslaten. Nee, niet alleen het loslaten van geliefden, dierbaren, ons leven. De grootste uitdaging als we sterven, is dat we los moeten laten wie we denken dat we zijn.

We hebben allemaal een ego ontwikkeld. Het beeld van mijn ego is weer anders dan hoe jij mij ervaart. Als ik mijn moeder een beschrijving van mij laat opstellen, zul jij daar ook weer andere gevoelens en beelden bij hebben dan die zij heeft.

Kortom ons ego kent allerlei variaties en bestaat helemaal niet! Er is niet iets als een ego. Daar is ons ego het niet mee eens en doet alles om zich tot het einde aan toe zijn gewenste plek in te nemen.

Ons ego is degene die ons de hele tijd opjaagt te “moeten doen”, “te willen gaan” en “te moeten heersen”. Geldingsdrang om vooral van zich “te laten horen”. Een nodeloze strijd die een leven duurt en waar menigeen het meeste van zijn of haar tijd mee vult. Uiteindelijk is het resultaat altijd hetzelfde: Hoe hard er ook is gestreden, ons ego bestaat helemaal niet.

Bewustzijn van ons ego, wat zich vaak zichtbaar en pijnlijk manifesteert in de laatste fase van ons leven, doet inzien dat “Moeten doen” slechts een “Mogen doen” is. Dat elke veroordeling van niet-iets doen, een prachtig compliment is dat je vertrouwen hebt in het laten zijn. Bewust bent dat de stem die zo veroordelend tot je spreekt komt van een strijder, die niet echt bestaat.

Het prachtige laten…. Kijkend naar de zon, de maan, de sterren, de regen, de bomen de prachtige dieren en alles wat leeft in de natuur. Hoe harmonieus samenleven en samengaan is.

Niet iets doen, er vooral zoveel mogelijk volledig aanwezig zijn, in het moment. Kunnen aanvaarden dat alles wat komen gaat, de bedoeling is. Laten is echt zo gek nog niet.

Bespaart heel veel tijd, energie, negatieve gevoelens en vooral teleurstellingen. Dat het resultaat toch nèt niet is, wat we ervan verwacht hadden.

Oh oh, egootje toch.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *